เมืองแพร่ มีคนมากมายที่กำลังทำประโยชน์ หรือ พัฒนาบ้านเมือง และมีคนกลุ่มหนึ่งที่พยายามเรียนรู้การรวมกลุ่มกันพัฒนา ซึ่งต้องอาศัยหลายปัจจัยเข้ามาเกี่ยวข้อง แรกสุดน่าจะเป็นหลักการที่ว่า คนเดียวไม่เก่งทุกอย่าง ต้องอาศัย "พี่รู้หนึ่งน้องรู้สอง" หลักการถัดมา น่าจะเป็น ความเข้าใจระหว่างเพื่อนร่วมกลุ่มว่าแต่ละคนพื้นฐานเป็นอย่างไร แรงรับแรงส่งเท่ากันไหม คิดมากคิดน้อยต่างกันไหม ถ้าเข้าใจแบบนั้นแล้วก็จะฟังกัน และก็จะได้สาระนำไปทำงานร่วมกัน
ถ้าหากคนกลุ่มนี้เข้าใจกัน เดินร่วมกันต่อไปได้ ก็จะก้าวหาความยากลำบากลำดับถัดมา คือ ขยายกลุ่ม เพิ่มจำนวนเพื่อนช่วยคิดช่วยทำ ซึ่งอาจเป็นคนวัยเกษียณ คนวัยทำงานคนหนุ่มสาวในวัยเรียน ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเคยชินกับการรับบริการ ร้องเรียนขอความช่วยเหลือ ติดอยู่ในกระแสที่สังคมโถมทับเอาไว้ หรือ มัวยุุ่งแต่รับคำสั่งจากหน่วยบังคับบัญชา โดยไม่เข้าใจว่า ส่วนกลางนั้นก็ต้องการผ่องถ่ายการตัดสินใจมาสู่ระดับท้องถิ่นให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ อยู่แล้ว
ส่วนผู้ที่คิดได้พึ่งตัวเองได้ ก็อาจไม่มีโอกาสได้เงยหน้าขึ้นมามองเห็นความเป็นกลุ่มก้อน นอกจากนั้น เราก็ต้องคิดต่อว่าที่ว่าขยายกลุ่มนั้น จริง ๆ แล้วหมายถึงการทำให้องค์กรนั้นโตขึ้น หรือ คนแบบเดียวกันนั้น ที่มีแนวคิดพัฒนาการอยู่การกิน รักษาดินน้ำป่า ฯลฯ ได้มองเห็นซึ่งกันและกัน แล้วเห็นพลังร่วมกัน
ข้อมูลที่คณะทำงานรวบรวมขึ้นนี้ มีจุดประสงค์แรกสุดคือ เผยแพร่ระหว่างคนทำงานด้วยกัน ว่างานที่ผ่าน ๆ มาว่าเป็นอย่างไร ที่ภาคีที่เราพอเห็นนั้นทำกันเรื่องอะไรบ้าง ยังมีอะไรที่เราอยากทำแต่ยังไม่ได้เริ่ม ประการที่สอง เราคาดว่าจะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่น ๆ บ้างเผื่อจะนำไปสานต่อได้เลย อย่างน้อยที่สุดก็คือ อย่าเดินตกร่องเหมือนกับที่คนกลุ่มนี้เคยเดิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น